Ortada görünen köy yok iken “görünen köy kılavuz istemez” diyen duygu simsarlarına kılavuzluk ettik bir çıkar yol ararcasına. Olmamışı oldurmak, çatlak bardağı doldurmak, acılarını yüklenmek iyilik sandık. Ederi olmayanın gideri var mı – yok mu, bedeli ödenmeyenin hakkı geçer mi diyerek; bakmadan yol aldık. Yol yaptık patikalardan asfaltlara yüreğimizi serip, üstünden son sürat hızla geçip gideceklerini bilmeden. Adam sandık, o bile kendi yerini bilmiyorken. İnsanlığımızla terbiye olduk, edepli olmayı ebedi olmak sayıyorduk zira öyle öğretilmişti ezelden. Arsızın, gamsızın rahatlığına şaştık da, şaşırıp yine de şaşmadık duruşumuzdan. Kimse incinmesin, gücenmesin diye, başkalarına da fazla gelmemek adına, kendimize az kaldık. Sevdiklerimizin kılına zarar gelse dünyayı yakan biz, dünyamızı başımıza yıkan sevdiklerimize kılımızı kıpırdatmadık, geçmişin hatırına, sadakat ve saygı gösterip.”Ben böyleyim” diyerek işin içinden çıkmaya çalışanın aslında “ben sana böyleyim” dediğini yutmuş gibi yapıp sustuk, başka zamanlarda, başka kişilere hiç de öyle olmadığını gözümüze gözümüze soktukları zamanları hatırlayıp. Çocukluk travmalarını bizde tamir etmeye çalışırken, bizde açtığı yaraları görmezden geldik, sanki bir psikolog edasıyla derinlerine inip.Defolu ruhlarına deva olurken hastalandık, ilaç oluruz ,şifa veririz sandık; yanıldık, kullanıldık yine, yenileyen bir vakanın tedavisinde. Dilimizin sivrileşmesinden, kalemimizin keskinleşmesinden uzak tutup cümlelerimizi, arımızdan utanıp sessiz kaldıkça arsız da korkuttuğunu sanıyorken. Öfkeler soğudu, kırıklar kaynadı, zaman alıştırdı belkide yaraların kabuklarıyla oynamamak gerekliliğini öğreterek. Duygularımızı terbiye ettik; unutup saymak istedik, başardık belkide hayatın yeni koşuşturmacaları içinde. Lakin biz unuttuk saysak da, sitemle anımsadığımız vakti zamanında kanayan yaradan, yaşattığını yaşatmadan yanına bırakmadı hep sığındığımız o yüce Yaradan.
Deray Yurdakul…
Instagram: derayyurdakul
Facebook: Deray Yurdakul
Mail: yurdakulderay@gmail.com
