Tanımlandığı gibi yaşanmıyor, tüm öğretiler mutluluğun peşinden git derken, kimse senin yerine sorumluluklarını üstlenmiyor. Bırakmıyorlar bazen bir nefeslik soluklan diye. Beyninin içinde amansızca, aralıksızca konuşup duranı susturamıyorsun. Zamanla geçer diyorlar olup bitene, zamanın içinden geçiyor da çözemedikçe karmaşasını geçiremiyorsun ne o kafandaki konuşana sözünü ne de bulamadıkça sorunun çözümünü.Kozasından çıkıp kelebek olmayı reddetmek oysa bu. Olacak ile öleceğe çare yokken olmazı oldurmaya, ölmemişi gömmeye heves neden?…Elbirliği ile koyuyoruz başkalarının elini hatta kafasını kayalaşmış taşların altına.En çok kendimizle savaş verirken, galibi geliyor sanıyoruz yiten her günün ardından sağ çıkmış olmanın teselli ikramiyesi ile avunup dururken. Cümlesindeki “iyiyim” ile örtüşmüyor yüzündeki “kötüyüm” diye sessizce bağıran ünlem. Ne bıçak, ne kağıt kesiği; asıl derini değil derinden yaralayandır, hazmedilmemiş duygulara esir düşmüşlerin gerçekliği.Evini sırtında taşıyan bir kaplumbağa misali taşır kimi bir ömür, kimisi de kabuğunu atıp yeniler yılan gibi, kor ateşe atılıp da tutuşmayan olur bir kömür. Kanını emen kene ise ruhunu emen de bir başkası değil çoğunlukla sensindir, sen izin vermişsindir gene.İç sesimin yorulduğu da yok sustuğu da. Özellikle de coşar en kararsız kaldığım anlarda. Sanki karar vermek zorundaymışcasına, sanki hayatın akışı buna bağlıymışcasına, fırsat tanımaz anda kalmaya, susmaya.Oysa ki bilirim; ne yapsam beyhude olur; durdurmaz akışı, döndürmez gidecek olanı, söndürmez içteki yangını, değiştirmez alnında Rabbinin yazdığı yazgıyı. Kader ve tercihlerim kolkola verirler, kitabı filme uyarlanmış bir senaryo edasıyla. “Eleştiriye açığım” yalanını söylerken övgüyü duymaya aç gözlerle bakan herkes gibi bakıyorum ben de sahnedeki rollerini üstlenenlere, olmadıkları karakterlere sahne dışında da gerçekmiş gibi oyunculuğa bürünenlere.. İç sesim bana “söyle sen de diğerleri gibi, yaz” diyor her şeyi, herkesi, yalın ayak ruhunda, beyninde izinsiz gezindekleri gibi. Söyleyemiyorum, yazamıyorum, yazmıyorum; iç sesim bile bazen fazla geliyorken benliğime, oynayamıyorum onlar gibi kanatır mı acıtır mı diye bazen bir bakış, bazen bir kelime.
Deray Yurdakul…
Instagram: derayyurdakul
Facebook: Deray YurdakulYAPTIRILMALIDIR ?
Mail: yurdakulderay@gmail.com
Veri politikasındaki amaçlarla sınırlı ve mevzuata uygun şekilde çerez konumlandırmaktayız. Detaylar için veri politikamızı inceleyebilirsiniz.
